Daar zit je dan. Van het schrijven van EMVI plannen in de facilitaire dienstverlening naar brainstorms tussen techneuten. Mijn eerste opdracht gaat over het aanleggen van een nieuw kabeltracé en het amoveren van het oude. Juist! Volg jij het nog?
Tijdens de eerste brainstormsessie vlogen de technische termen me om de oren. Persingen, boringen, mantelbuizen, sleuven, boogzinkers, moffen lassen en ga zo maar door! Ik wist niet wat ik hoorde en vroeg me af hoe ik al deze voor mij onbegrijpelijke termen in vredesnaam in een goed kwaliteitsplan moest gieten. Edwin gaf mij een eerste belangrijke les: “Het maakt niet uit waar je over schrijft, als je maar goed luistert en de juiste vragen stelt”. Ja, dat kan hij makkelijk zeggen dacht ik; met een TU Delft achtergrond en zijn eerdere eigen bedrijf in de machinebouw weet hij altíjd wel een beetje waar hij het over heeft.
Wat blijkt: hij kreeg gelijk. In de eerste sessie waarbij hij als strateeg naast goed luisteren de juiste vragen stelde, zat ik vooral met mijn oren te klapperen en in stilte te notuleren wat allemaal de revue passeerde. Na het starten met schrijven, overal tegenaan lopen, héél veel vragen moeten stellen en heel veel technische informatie opzoeken, begreep ik bij de tweede meeting zowaar al waar het over ging! Ik begon mee te praten en de juiste vragen stellen. Bij de meetings die er op volgden ging dat in rap tempo vooruit.
Op de dag van deze eerste deadline zat ik toevallig alleen. Het schakelen met de klant en de vormgever ging in hoog tempo over en weer, dat was nog best spannend. Je kent het wel die leermethode: in het diepe worden gegooid en moeten zwemmen, dan leer je het het snelst toch? Of ga ik verzuipen?! Die laatste gedachte gaat wel even door je heen als je al zo snel zelfstandig knopen door mag hakken, omdat je dat vertrouwen van je manager krijgt. Gelukkig heb ik mijn zwemdiploma gehaald! De deadline is gehaald met een eindproduct waar ik trots op ben.
Op naar alle komende aanbestedingen over weer allemaal andere onderwerpen. Zin in!
